De werkervaringsplek: waardevol, leerzaam én leuk

Re-integreren is voor iedereen anders. In een 2e spoortraject zijn veel dingen die helpen bij het vinden van iemands mogelijkheden. Zoals een werkervaringsplaats of een herstelwerkplek. Iemand die daar alles van weet is Richard Ankoné, senior coach bij Nieuwe Sporen. Ik vroeg hem er recent alles over en vertel je graag over zijn inzichten.

De eerste stap volgens Richard is zorgen dat je elkaar goed kent. Een grondige kennismaking met je cliënt of coachee en de opdrachtgever aan het begin van het proces is ontzettend belangrijk. Een stevig plan van aanpak en de nodige kennismakingsgesprekken vormen de basis om de ‘gouden driehoek’ tussen werkgever, werknemer en coach te verbinden met elkaar. Een goed / doordacht belastbaarheidsprofiel en Persoonlijk / zoekprofiel zijn daarin erg belangrijk.

Belastbaarheid en werkervarings- of herstelwerkplekken

Daarna volgt een persoonlijk arbeidsonderzoek om de interesses, capaciteiten en beperkingen van de cliënt of coachee beter te begrijpen. Dit leidt tot profielen die helpen bij het vinden van passende werkervarings- of herstelwerkplekken. Iedereen heeft namelijk verschillende niveaus van belastbaarheid.

Maar ik zal eerst kort wat uitleggen over die werkervaringsplekken en herstelwerkplekken. Het is goed om het verschil tussen deze twee te kennen:

• Een werkervaringsplek is een plek waar iemand praktijkervaring opdoet om de belastbaarheid te vergroten en zich te kunnen oriënteren op een mogelijke nieuwe baan. Met uren en gerichte taakopbouw.
• Een herstelwerkplek is enkel gericht op het vergroten van de belastbaarheid aan het begin van iemands herstel. Met name geënt op uren opbouw. Dit wordt bijvoorbeeld gebruikt bij mensen met long /post COVID.

Duidelijke afspraken

Een duidelijk verschil in doel dus: een herstelwerkplek is niet bedoeld om nieuwe mogelijkheden te ontdekken, maar gaat echt om het opbouwen van de belastbaarheid na bijvoorbeeld een pittige ziekteperiode.

Bij beide werkplekken worden wel duidelijke afspraken gemaakt. Meestal ligt dit vast in een overeenkomst met persoonlijke en leerdoelen, meetmethoden en wekelijkse contactmomenten voor een periode van drie maanden. De organisatie van Richard stuurt altijd aan op niet-commerciële detachering. Dit betekent dat er geen geld wordt verdiend aan de detachering. De daadwerkelijke loonkosten kunnen worden doorberekend of er wordt alleen een onkostenvergoeding betaald.

Betrokkenheid bij het maken van afspraken

Zorgvuldigheid is belangrijk bij dit soort overeenkomsten. Afspraken rondom verzekeringen en vergoedingen kunnen niet worden overgeslagen. Richards ervaring leert dat het belangrijk is om cliënten of coachees hierbij te begeleiden, bijvoorbeeld ook bij een WIA-beoordeling. De coach is hierbij vooral ondersteunend en vervult geen juridische rol. 

Een coach kan bewaken of een cliënt de belastbaarheid op een juiste manier weergeeft. En hoe dit beoordeeld wordt door bijvoorbeeld de verzekeringsarts van het UWV. Maar de coach is eigenlijk nooit echt een actief onderdeel van het gesprek.

Positief resultaat

Richard benadrukt dat het re-integratieproces uiteindelijk staat of valt met de motivatie en inzet van een cliënt of coachee. Zelfbewust gedrag en zelfregie staan hierin centraal. Maar de resultaten van een juiste inzet van werkervarings- of herstelwerkplekken zijn positief.

Cliënten of coachees ervaren persoonlijke groei. Dit zorgt voor zelfvertrouwen en vergroot de kans op een reguliere baan.